(( نیمه ی شعبان جشنی )) شاعر : بیوک فاطری
شیعه لر جشن ایلیون نیمه ی شعباندی بوگون
روز میلاد ولی حق رحماندی بوگون
شهر سامیرده بو نور خدا اولدی عیان
نوری آفاقی دوتوب روشن اولوب کل جهان
نور پاکیندن اولوبدی بو جهان رشک جنان
دین حق تاپدی دوباره گینه بیر تازه حیات
(( گوندرین شانینه لایق بو امامین صلوات))
بودی دنیاده گلوب محکمه ی عدلی قوران
بودی دین دشمنینین ریشه سینه تیشه وران
بو شهین جانینه قورباندی هامی پیر و جوان
منبع جود و سخا صاحب فضل و برکات
(( گوندرین شانینه لایق بو امامین صلوات))
یاشوری پرده ی غیبتده بونون حکمتی وار
صاحب عصریدی بو دنیا بویی شهرتی وار
فقط الله بولوری گلسه نجه قدرتی وار
گله دنیایه بونون مثلی چتیندور هیهات
((گوندرین شانینه لایق بو امامین صلوات))
یوخدی بیر کیمسه ده بو جاه و جلال و بو حشم
بودی دشمنلری نابود ایدن الله قسم
بودی مومنلره گلسه داخی یوخ درد و الم
گلسه دنیایه آچار شیعه لره باب نجات
((گوندرین شانینه لایق بو امامین صلوات))
بودی گلسه آلاجاق خون شهیدانی تمام
بو آخان قانلاری قویمازقالا بو یرده امام
شیعه لر جشن دوتار اوندا اولار شاد وخرام
بودی یاز (فاطری) گلسه ایده جاق حقی ثبات
((گوندرین شانینه لایق بو امامین صلوات))
در مدح ولی عصر ((عج))
شاعر : حضرت امام (ره)
به مناسبت نیمه شعبان
دوستان آمد بهار عیش و فصل کامرانی
مژده آورده گل و خواهد ز بلبل مژدگانی
باد در گلشن فزون از حد نموده مشک بیزی
ابر در بستان برون از حد نموده در فشانی
حضرت صاحب زمان مشکوه انوار الهی
مالک هفت آسمان مرات ذات لا مکانی
مظهر قدرت ولی عصر سلطان دو عالم
قائم آل محمد مهدی آخر زمانی
با بقاء ذات مسعودش همه موجود باقی
بی لحاظ اقدسش یکدم همه مخلوق فانی
جمعه می گوید من آن یارم که دائم در کنارم
نیمه ی شعبان مرا داد عزت و جاه گرانی
قرن ها باید که تا آید چنین عیدی به عالم
عید امسال از شرف زد سکه ی صاحبقرانی
عقل گوید باش خامش چند گویی مدح شاهی
که سروده مدحتش حق با زبان بی زبانی
ای که بی نور جمالت نیست عالم را فروغی
تا به کی در ظل امر غیبت کبرا نهانی
پرده بر دار از رخ و ما مردگان را جان ببخشا
ای که قلب عالم امکانی و جان جهانی
تا به کی این کافران نوشند خون اهل ایمان
چند این گرگان کنند این گوسفندان را شبانی
تا به کی این ناکسان باشند بر ما حکمران
تا کی این دزدان کنند این بی کسان را پاسبانی
تا به کی بر ما روا باشد جفای انگلیسی
آن که در ظلم وستم فرد است و او را نیست ثانی
خوار کن شاها تو او را در جهان تا صبح محشر
آنکه می زد در بسیط ارض طبل کامرانی
تا بدانند از خداوند جهان این دادخواهی
تا ببینند از شه اسلامیان این حکمرانی
نیک خواهش را عطا فرما بقای جاودانی
بهر بد خواهش رسان هر دم بلای آسمانی
تا ز فرط گل شود شاها زمین چون طرف گلشن
تا ز فیض فرودین گردد جهانی چون جنانی
بگذرد بر دوستانت هر خزانی چون بهاری
رو کند بر دشمنانت هر بهاری چون خزانی
ترجمه ی شعر حضرت امام (ره) به زبان ترکی
من سنون چهره نده کی خاله گرفتار اولموشام چشم بیمارین گوروب دردینده بیمار اولموشام
جان شیریندن دویوب دویدوم اناالحق طبلینی دهریده منصور تک داره خریدار اولموشام
جانیمه دلبر غمی سالدی شرار آتشین شهرده شهرت له نیب مشهور بازار اولموشام
هر گیجه گوندوز آچون میخانه نی از بس که من درس و مسجدن بوتون رنجور و بیزار اولموشام
آچمیشام زهد و ریا رختین بدندن گی میشم خرقه رند خراباتینی هشیار اولموشام
بسکه شهرین واعظی ویردی اذیت پندیله دست رند ایله بوگون یار و مددکار اولموشام
سیز قویون میخانه دن عشقیله لبر یاد ایله ییم چونکه من بیر بت الیله روح بیدار اولموشام
جای پای رهروی پیداست
کیست این گم کرده ره وین راه نا پیدا چه می پوید؟
مگر او، زین سفر، زین ره، چه می جوید؟
از این صحرا مگر راهی به شهر آرزویی هست؟
به شهری کاندر آغوش سپید مهر
به باران سحرگاهی خدایش دست و رو شسته است
به شهری کز همان لحظه ی ازل
بر دامن مهتاب عشق
آرام بغنوده است
به شهری کش پلید افسانه ی گیتی
سرانگشت خیال از چهره ی زیباش بزدوده است
کجا؟ ای رهنورد راه گم کرده
بیا برگرد
در این صحرا به جز مرگ و به جز حرمان کسی را آشنایی نیست!
بیا، برگرد، آخر، ای غریب راه!
کز اینجا ره به جایی نیست
نمی بینی که آنجا
در پناه تکدرختی خشک
ز ره مانده غریبی، رهنوردی بینوا، مرده است
و در چشمان سردش
در نگاه گنگ و حیرانش
هزاران غنجه ی امید پژمرده است؟
نمی بینی که از حسرت" کمند صید بهرامیش افکنده است"
و با دستی که در دست اجل بوده است
بر آن تکدرخت خشک
حدیث سرنوشت هر که این ره را رود کنده است:
که " "من پیمودم این صحرا، نه بهرام است و نه گورش"
کجا ای رهنورد راه گم کرده
بیا برگرد
در این صحرا به جز مرگو به جز حرمان، کسی را آشنایی نیست
بیا برگرد آخر، ای غریب راه
کز اینجا ره به جایی نیست..جا
شعری زیبا از استاد هوشنگ ابتهاج (ه.ا. سایه)
باز شوق یوسفم دامن گرفت
پیر ما را بوی پیراهن گرفت
?
ای دریغا نازک آرای تنش
بوی خون می‌آید از پیراهنش
?
ای برادرها! خبر چون می‌برید؟
این سفر آن گرگ یوسف را درید!
?
یوسف من! پس چه شد پیراهنت؟
بر چه خاکی ریخت خون روشنت
?
بر زمین سرد، خون گرم تو
ریخت آن گرگ و نبودش شرم تو
?
تا نپنداری ز یادت غافلم
گریه می‌جوشد شب و روز از دلم
?
داغ ماتم‌هاست بر جانم بسی
در دلم پیوسته می‌گرید کسی
?
ای دریغا پاره دل جفت جان
بی جوانی مانده جاویدان جوان
?
در بهار عمر ای سرو جوان
ریختی چون برگ‌ریز ارغوان
?
ارغوانم! ارغوانم! لاله‌ام!
در غم‌ات خون می‌چکد از ناله‌ام
?
آن شقایق رسته در دامان دشت
گوش کن تا با تو گوید سرگذشت
?
نغمه‌ی ناخوانده را دادم به رود
تا بخواند با جوانان این سرود
?
چشمه‌ای در کوه می‌جوشد من‌ام
کز درون سنگ بیرون می‌زنم
?
از نگاه آب تابیدم به گل
وز رخ خود رنگ بخشیدم به گل
?
پر زدم از گل به خوناب شفق
ناله گشتم در گلوی مرغ حق
?
آذرخش از سینه‌ی من روشن است
تندر توفنده فریاد من است
?
هر کجا مشتی گره شد، مشت من
زخمی هر تازیانه پشت من
?
هرکجا فریاد آزادی منم
من در این فریادها دم می‌زنم
