دوستان آمد بهار عیش و فصل کامرانی

مژده آورده گل و خواهد ز بلبل مژدگانی

باد در گلشن فزون از حد نموده مشک بیزی

ابر در بستان برون از حد نموده در فشانی

حضرت صاحب زمان مشکوه انوار الهی

مالک هفت آسمان مرات ذات لا مکانی

مظهر قدرت ولی عصر سلطان دو عالم

قائم آل محمد مهدی آخر زمانی

با بقاء ذات مسعودش همه موجود باقی

بی لحاظ اقدسش یکدم همه مخلوق فانی

جمعه می گوید من آن یارم که دائم در کنارم

نیمه ی شعبان مرا داد عزت و جاه گرانی

قرن ها باید که تا آید چنین عیدی به عالم

عید امسال از شرف زد سکه ی صاحبقرانی

عقل گوید باش خامش چند گویی مدح شاهی

که سروده مدحتش حق با زبان بی زبانی

ای که بی نور جمالت نیست عالم را فروغی

تا به کی در ظل امر غیبت کبرا  نهانی

پرده بر دار از رخ و ما مردگان را جان ببخشا

ای که قلب عالم امکانی و جان جهانی

تا به کی این کافران نوشند خون اهل ایمان

چند این گرگان کنند این گوسفندان را شبانی

تا به کی این ناکسان باشند بر ما حکمران

تا کی این دزدان کنند این بی کسان را پاسبانی

تا به کی بر ما روا باشد جفای انگلیسی

آن که در ظلم وستم فرد است و او را نیست ثانی

خوار کن شاها تو او را در جهان تا صبح محشر

آنکه می زد در بسیط ارض طبل کامرانی

تا بدانند از خداوند جهان این دادخواهی

تا ببینند از شه اسلامیان این حکمرانی

نیک خواهش را عطا فرما بقای جاودانی

بهر بد خواهش رسان هر دم بلای آسمانی

تا ز فرط گل شود شاها زمین چون طرف گلشن

تا ز فیض فرودین گردد جهانی چون جنانی

بگذرد بر دوستانت هر خزانی چون بهاری