بچه خرگوشی بینی اش را از لانه اش در آورده بود که هوایی تازه بکند و پیش خود می گفت : من هم روزی بزرگ خواهم شد وخواهم رفت توی صحرا  گردش خواهم کرد. آه کاشکی زودتر بزرگ می شدم !... اگر بزرگ بودم هر جا دلم می خواست می رفتم و بهترین خوردنی ها را برای خودم پیدا می کردم و می خوردم .

در این وقت سگی شکاری پاورچین پاورچین به لانه نزدیک شد وگفت : خرگوش مامانی بیا ترا به یک جای زیبایی ببرم . آنجا آن قدر زردک ها و کلم های خوشمزه پیدا می کنی و می خوری که سیر سیر شوی .

خرگوش گفت : آن جا که می گویی خیلی دور است ؟

سگ شکاری گفت : نه بابا همین نزدیکی هاست .

بچه خرگوش حرف های سگ را باور نکرد و بینی اش را تو کشید و گفت : ما تو لانه مان خوردنی های خوشمزه تری داریم . بهتر است تو هویج ها و کلم هایت را به کسی دیگر بدهی .

*** شعری از صمد بهرنگی ***  ( به چه مانم من؟ )

دل من مانده در این تنگ قفس

هی زند مشت بر این سینه ی تنگ

زند وموید و گوید که منم

آن که از دست غمی  بس خوشان

به چه مانم من ؟

به دست بریده ای که شبیه خوانان بر فراز چوب بلندی در دل میدان برافرازند

و در دل شب ها

شب ها عزا

شب هایی که همه جا را سیاه پوشانیده اند

و از کسی نیاید آوازی

و نه بانگ سازی

دل من مانده در این تنگ قفس

 (( شعری از صمد بهرنگی ))  *** چیست آن سودا و این سر؟ ***

کوه مرده

به تخته سنگ ساحل بسته مردی :

زو نفس هرگز نمی آید

نگه در دوردست  تیره ی دریا

دل به سودای سودای در افق گم

چیست آن سودا و این سر ؟

این سر پرشور و غوغا رفته بر بادی

کش نه چیزی جز خیال زادن اندر بستر مرگش

وان دگر سودای عشقی سرکش و میلی نه پایا نش

کش به کشتی اندرون

اعوان شیطان

می برند همچون اسیری

کوه مرده

آسمان مرده

... کار ما نیست شناسائی راز  گل سرخ

کار ما شاید این است

که در افسون گل سرخ شناور باشیم .

پشت دانائی اردو بزنیم .

دست در جذبه ی یک برگ بشوئیم و سر خوان برویم .

صبح ها وقتی خورشید در می آید متولد بشویم .

هیجان ها را پرواز دهیم .

روی ادراک فضا – رنگ – صدا – پنجره گل نم بزنیم .

آسمان را بنشانیم میان دو هجای ((هستی)).

ریه را از ابدیت پر وخالی بکنیم .

بار دانش را از دوش پرستو به زمین بگذاریم .

نام را باز ستانیم از ابر

از چنار – از پشه – از تابستان .

روی پای تر باران به بلندی محبت برویم .

در به روی بشر و نور وگیاه و حشره باز کنیم .

کار ما شاید این است

که میان گل نیلوفر وقرن

پی آواز حقیقت بدویم.

شادمانی در خانه ای است که مهر و محبت در آن سکنی دارد. ( شکسپیر)

زندگی کم کم به هر کس می فهماند که چه کاره است. ( از یک نویسنده ی آلمانی)

دیگران را همانطور که هستند بپذیرید. ( دیل کارنگی)

فقط عدالت است که می تواند موجب خوشبختی شود. ( افلاطون)

عاقل با دوستان به شیوه ای سر می کند که به سرزنش نرسد . ( بزرگمهر)

عزیزترین دارایی هر انسان خانه ی اوست .( کوروش)

غرور بزرگترین نعمتی است که خداوند به مردم ضعیف هدیه کرد . ( شکسپیر )

شجاعت و فضیلت نگهبانان کشورند. ( ناپلئون بناپارت )

در انتخاب دوست شتاب مکن و به تعجیل از دوستان روی مگردان . ( سولون )

عقل انسان کمال نپذیرد مگر آنگاه که خرسند باشد .( افلاطون)

عالم بی هنر و مالدار بخیل از ذخیره ی خود بی بهره می مانند . ( لقمان )

   به نقل از کتاب ( گنجینه ی تربیت)) تالیف آقای یعقوب فنائی پیرلر

ایزیدور روبی  isidor robeyفیزیکدان معروف جهان در سنین کودکی وارد آمریکا شد و در شرق نیویورک سیتی اقامت گزید .روزی طی مصاحبه ای از او پرسیدند که بعنوان یک پسر بچه ی مهاجر چگونه توانسته است مبدل به یکی از بر جسته ترین فیزیکدانان جهان شود .

روبی پاسخ داد : (( دست خودم نبود .دست مادرم بود . او علاقه ی شدیدی به کندوکاو و کشف حقیقت داشت . هر روز که از مدرسه به خانه بر میگشتم از من می پرسید : ببینم پسرم امروز یک سوال درست وحسابی از معلمت پرسیدی ؟

بنام خدا                             ** تعلیم با تمثیل و داستان **

استاد پیر تعالیم خود را عمدتا به تمثیل وداستان بیان می کرد . یک روز فردی از یکی از مریدان او سوال می کند که این پیر این همه داستان وتمثیل را از کجا می آورد .

مرید پاسخ می دهد : (( عمدتا از خداوند . چون موقعی که خداوند اراده می کند کسی پزشک شود برایش بیمار می فرستد ! موقعی که می خواهد کسی آموزگار شود برایش شاگرد می فرستد

و موقعی که مقرر می دارد کسی پیر و راهنما گردد برایش داستان می فرستد . ))

بنام خدا                           ** هر قطعه ای مهم است **

روزی دختر نوجوانی گریان از مدرسه به خانه برگشت و برای مادرش تعریف کرد که نقش او در نمایشی که در مدرسه اجرا خواهد شد بسیار کوچک است در حالی که دوستانش نقش های اصلی را ایفا خواهند کرد . مادر پس از پاک کردن اشک های دخترش ساعت مچی را باز کرد

و در دست دخترش گذاشت و پرسید : (( چه می بینی ؟ ))

دختر پاسخ داد : (( یک  بند ساعت – یک شیشه ی  ساعت و دو تا عقربه . ))

مادر ساعت را از دست دختر گرفت پشت آن را باز کرد و دوباره از او پرسید : (( حالا چه  می بینی ؟ ))

دختر به دقت به مکانیزم داخل ساعت نگاه کرد و متوجه چرخ های ریز گردنده – چندین فنر کوچک وبزرگ و دیگر قطعات آن شد . آن وقت مادر گفت : (( این ساعت بدون هر یک از قطعات آن و حتی ریزترین قطعه ای که شما  قادر  به دیدن آن نیستید نمی تواند کار بکند . ))

دختر درس ارزنده ای را که از  مادرش آموخته بود نه تنها هرگز از یاد نبرد بلکه در طی

سال های آتی زندگی خود نیز در سایه ی این درس به اهمیت  کوچکترین وظیفه ای که به کسی محول میشد پی برد .

                                                                                             نظر بدهید